Benim gibi lise ortamlarında arkadaşlarınızla felsefe konuştuysanız, konu ahlakın evrensel olup olmadığına mutlaka gelmiştir. Burada bunu uzun uzadıya konuşmayacağız; kısaca buna cevabımız hayır olmalıdır. Bize iyi ve kötüyü öğreten yegâne şey İslam’dır ve İslam olmadığı sürece biz bir şeyin kötü olup olmadığını söyleyemeyiz.

Eğer masum bir çocuk öldürüldüğünde bunun kötü bir şey olmasının nedeni varsa, o da bizim ona inanıyor olmamızdır. Yoksa “düşünüyorum öyleyse varım” mutlaklığında bir hakikat üzerine bu inancınızı inşa edemezsiniz. Eğer inşa edebiliyorsanız lütfen bana [email protected]’dan ulaşın.

Kötülüğün mutlak olmadığını konuştuk fakat bu yazının konusu daha da derinlerde: Acının engellenmesi gereken bir şey olup olmadığını düşüneceğiz.

Biz Müslümanlar olarak bir Allah’a (Celle Celaluhu) inanıyoruz ve Rahman ve Rahim olan Allah’ımızın bize söylediği helal ve haramlar bulunuyor. Bizim kullar olarak yapmamız gereken, Allah’ın bize koyduğu haram sınırlarını aşmamak ve olabildiğince sevap işlemeye çalışmaktır. Eğer biz bu sınırlara uymazsak küfre düşmüş sayılırız ve cehennemde azaba uğratılırız ve bundan acı çekeriz.

Bu noktada bizim mutlak hakikat olarak sandığımız şeylerden birisi de acının engellenmesi gerektiğidir. Neden acı çekmeyi engellemeliyiz? Ahlakın evrenselliği konusunda da söylediğimiz gibi, yine “düşünüyorum öyleyse varım” mutlaklığında bir hakikat ile acının engellenmesi gerektiğini kanıtlayabilir miyiz?

Eğer bunun cevabı hayır ise, ki öyle sanıyorum, cehennemden kaçınıp acıyı engellememiz için mantıksal bir neden var mıdır? Bunun cevabının da hayır olduğunu sanıyorum.

Fakat biz insanlar olarak acıyı istemiyoruz, bu yapımızda var. İşte bu noktada insanın mantıksal değil, duygusal hareket ettiğini anlamış oluyoruz. Biz insanlar olarak bir şeylere inanmaya, istemeye zorunluyuz. Bunun aksini iddia ediyorsanız azalarınız kendini yalanlıyor demektir.