Bazen filmde göstermemek, göstermekten mühimdir. Bir bakış, bir alan çekiminden çok daha fazlasını verir. Fakat bunlar zevk temelinde olur: Zevk filmin atmosferini, ruhunu tanzim eder. Böylece bakışımız gelişir: Bazen aşk, bazen nefret, bazen esrar, bazen merak yönlerinden filme bakarız. Kill Bill 1 filminde çoğunlukla gerilim bu biçimde kullanılır: izleyiciyi ekrandan koparmamak. Bir baba ve kızın dramı anlatılır.
Bir mücadeleyi izlemek de dramatiktir. Başrol, komaya girmesine sebep olan herkesten intikam almak ister. Mücadelesini verir.

Yalnız, gerçek hayatta insanların filmlerdeki kadar ölmemeleri bize acı bir tabloyu sunuyor: Yalan. Bu sebeple Kill Bill için bir film mi izliyoruz, rüyaya mı daldık pek belli değil. Ayrıca yönetmen bazen bir iyi adam kötü adam intibaları ortaya koyarken aşırılaşır. Kill Bill’de bu rahatça görülür. Aslında iyi olan güçlüdür, ve ölmez. Bu elbette rasyonel bir bakışın eseridir.Filmde Bill, kızını Pai Mei’ye kabul ettirirken yanağını patlattırır.

Film sanatı adına yapılan zayıf bir kurgu, gerçekdışılık/hayalperestlik olunca elbette vurgu senaryodan ziyade aksiyona doğru olur. Bu, yeni çekilen John Wick serisinde de böyledir. Yani bazen filmler durduk yere kurgusunu aksiyona bağlar ve hikayesini boşlar. Bu noktada, yönetmeninin kanlı sahneler çekmede bir programda ifade ettiği “çünkü çok eğlenceli” ifadesi filmin siyak ü sebakını belirler hale geliverir: Kan için film izlemek. Belki Batı’da bizden daha eğlenceli gelmektedir kanlı filmler seyretmek.

İzleyicisiz film yoktur, ancak filmsiz izleyiciler olur. Hollywood sanki istemeye istemeye bir filmsiz izleyici kitlesini yaratıyor.

Şunu da belirteyim ki Kill Bill filmi biraz korkutmak üzere kurgulanmış. Bill kızını çocuğuyla, bir uyuşturucu dartlı silahla, sözleriyle korkutur. Kız, bütün bir cinayet şebekesinden öz intikamını almaya uğraşır.