Eskiden bi dedem vardı
Şimdi yok
Kuran okurdu
Çatısında üzüm büyütürdü
Pek anlamazdım
Harf harf kuran okurdu
Rabbim anlardı muhtemelen
Bizi gördü mü konuşurdu
Dua ederdi bize muhtemelen

Eceli geldi
Selam verdi eceline ve gitti
Aynı ortamda bulunmadılar hiç
Aralarında bi husumet de yoktu

Başıma sağlık dilediler
Başım eğildiğinde ne oldu dediler yine de

Henüz çıktığında buradan
Herkes geldi
Kapıya kadar geçirdiler sanki
Gittiğinde bi sessizlik
Sonra muhabbet devam etti
Ben konuşmadım
Sonra uzun süre konuşmadım
Bir müddet konuşmadım
“Dedesi” çıktı diye dediler
“Deden gitti diye gülümsedik sana”
O halde neden hâlâ gülmüyorsunuz?
Dedem hâlâ yok
Gülmeyi neden bıraktınız dedem döndü mü ki?

“Neyse” dedim
Ne ise odur zaten
Nedeğilse’ yok çünkü

Gömleklerim üstümde ütüleniyor
Göğsüm anlamsız bir kabarık
Ecelle aramı iyi
Tutmanın bir erdemidir
Ya da her nedeğilse

Misafir olma hissidir;
“Burası benim değil” diyebilmektir
Gülümsediklerinde gitmek,
Asık yüzlerinde yakalamaktır onları
Belki yüzümü asmanın cezasıdır gururum
Ya da gururun asmasıdır dedemin damı
Kokuların yokluğudur ama
Nedeğilse artık

Dede
İnsan
Misafir
Büyük
Kısas